Ordo Ab Chao (latijn voor “orde uit chaos”)

 

 (2022) De oorlogen hebben er flink ingehakt en er is nog maar 60% van de wereldbevolking over gerekend v/a het hoogtepunt in 2012. Het selectieprogramma had de rest gedaan en de chaos was compleet geweest hoewel het nu wat stabiliseerde. De wereldmunt, de “Mondos” is overal ingevoerd en de laatste restjes religie werden opgeruimd. Dit was noodzakelijk om nieuwe conflicten te vermijden en bijna iedereen was het daar mee eens. Alleen binnenskamers was er mogelijkheid tot gebed of samenkomst in klein gezelschap. De zogenaamde huiskerken voor diegenen met voornamelijk geschiedkundige belangstelling en/of een vaag sluimerend geloof. De regeringen werkten allemaal samen verdeeld per continent. Noord Amerika plus Zuid Amerika, Europa plus het Oostblok en Azië plus Australië. Afrika was nog in beroering door oorlog en zou vanzelf “uitbranden”. De laatste restjes landenpolitiek werden ook tenietgedaan en de eerste taal was Latijn. Deze taal moet iedereen leren spreken in het openbaar waardoor de div. landstalen geleidelijk zouden verstommen en hooguit geschiedkundige betekenis kreeg.

 

De Mondos zou een tijdelijke munt zijn tot over tien jaar het Neocommunistische systeem operationeel zou worden. Dit Neocommunistische systeem zou sterke overeenkomsten hebben met het oud Russische  communistische systeem maar dan perfect functionerend. Er was al veel werk gemaakt van de grote schoonmaak en milieu risico’s werden ingedamd. Alleen schone energie werd nog toegestaan en het openbaar vervoer werd geperfectioneerd waardoor er bijna geen privé auto’s meer zouden rijden. Falco vond dit wel jammer maar er waren regelingen voor klassiekers zoals oldtimer dagen en autorally’s  voornamelijk op de circuits. Falco had daar een  flinke inbreng in gehad en hij bezat nu ook een racelicentie net als Shira. Falco en Shira hadden inmiddels een zoontje van 9 jaar en die vond het prachtig op de racebaan, vooral als z’n vader en moeder meededen. Tommy heette hij en had ravenzwart haar net als z’n moeder. Falco was vaak van huis maar als hij weer thuiskwam werd gezamenlijk met de Porsche een stukje gereden over het landgoed. ‘Nu ik weer’ lachte Tommy en kroop op de schoot van Falco en stuurde mee. Schakelen kon hij niet maar de bochten nemen ging best goed. Hij had kunnen oefenen met de trapauto die hij voor z’n 8e verjaardag had gehad dus het ging best aardig zo met een slakkengangetje. “Zo, nu gaan we de Porsche in de schuur parkeren’ zei Falco en Tommy stalde hem netjes achter de strobalen die als buffer dienden maar ook leuk waren om er verstoppertje achter te spelen.

 

Aan tafel vertelde Falco de belevenissen van de dag en Shira luisterde aandachtig en vroeg: ‘heb je nog niet genoeg van dat reizen?’ waarop Falco zei: ‘zolang m’n assistent niet zelfstandig kan functioneren ben ik vaak op pad, maar over een paar maanden kunnen we op vakantie naar Nederland.’ Dit maakte een hoop goed en Shira vond Nederland of in ieder geval wat er van over was een prettige bestemming. De omgeving langs de kust was nog oorspronkelijk gebleven en zelfs de oude Hoogovens waren gesloopt waardoor het landschap in z’n oude glorie was hersteld. Staal werd voor Europa alleen nog op kleine schaal geproduceerd in het Oostblok en was van zeer hoge kwaliteit zodat de gereedschappen en voertuigen zeer lang meegingen. Alles werd gerecycled als de functie was achterhaald of een defect vertoonde. De bouwsector gebruikte nog maar weinig staal, hout en steen kwamen op nummer één voor materiaalkeuze. Er was een 6 daagse werkweek ingevoerd om alles weer op orde te krijgen en iedereen werkte mee. Werkeloosheid bestond al jaren niet meer en criminaliteit behoorde ook tot het verleden omdat de sociale controle elke uitwas omzeep hielp. Geen Stasi praktijken maar onderlinge saamhorigheid en kennis werden benut om het grote doel te bereiken; een betere wereld als vroeger. Dit alles zou uitmonden in een driedaagse werkweek zodat veel tijd over zou blijven voor eigen ontwikkeling. Zo ver was het nog niet maar The Order had aangegeven dat alles volgens schema verliep zodat elke tien jaar een dag minder hoefde worden gewerkt voor de gemeenschap. Dit gold niet voor Falco die als gouverneur dag en nacht moest klaarstaan voor de nieuwe maatschappij maar dit leverde weer andere privileges op zoals personeel voor alle klusjes in en om het huis. Hawky gaf daar leiding aan met nog een vrouwelijke hulp. Het landgoed was aardig uitgebreid en leek wel op het Vondelpark park qua omvang. Iedereen had trouwens genoeg ruimte onder beheer gekregen en dit zou alleen maar toenemen gelang de tijd vorderde. De ontvolking liep goed op schema en de verwachting was dat met zo’n honderd jaar het streefgetal van vijfhonderd miljoen was bereikt. Politie en het leger waren al gereduceerd tot zo’n 50% van het oorspronkelijke in 2012. De komende tien jaar zou dit tot nul worden teruggebracht zodra de stammenoorlogen zijn uitgevochten. Kortom, nog veel te doen en Falco zou dus weinig thuis zijn maar de vakanties zijn gelukkig vrij lang en dit was nodig om eventjes bij te tanken.

 

De trip naar Nederland was aanstaande en Dolf, Rebecca en Susanna keken erg uit naar uit hun komst. Dolf had ook goed geboerd en woonde in een landhuis aan de Oosterschelde met de gewenste grote tuin. Dolf was ook vaak op reis geweest maar dit had de band met Rebecca en Susanna alleen maar versterkt. Als hij thuis was deden ze veel samen en gingen er vaak met de fiets op uit. Susanna had de hele zolderverdieping tot haar beschikking als ze thuis was tenminste want ze studeerde wiskunde en informatica in Eindhoven. Doordeweeks was ze dus vaak uit huis en woonde op een kamer vlak bij de universiteit. Maar nu was het zomervakantie dus verbleef ze thuis en verheugde zich op de komst van de familie Reynolds. Ze waren al vaak over en weer gekomen en er was een sterke band ontstaan, zeker omdat ze zelf weinig familie hadden. Alleen Cor en Debora kwamen regelmatig langs en gingen vaak mee op vakantie. Wel leuk vond Dolf dat het oude Machttorengenootschap de grote financiers waren van het röntgenprogramma en dat de gebouwen als onderpand hadden gediend voor zo’n vijf miljard USD. Dit hadden de JGtjes toch maar mooi opgehoest met z’n allen waarna de club zichzelf had opgeheven en alle middelen ter beschikking had gesteld aan The Order. Dat het Machttorengenootschap zo’n belangrijke rol had gespeeld had niemand kunnen vermoeden maar Dolf had wel z’n gram gehaald. Teun en Gerard Limmen waren al lang dood net als vele anderen die door hem waren bestraald. Nu er indirect via hem honderden miljoenen waren omgebracht of voor het leven impotent waren geworden deed hem niets en zelfs het geringste sprankje geloof in een God was verdwenen. Het doel heiligt de middelen zo redeneerde hij en dat hij een belangrijke persoonlijkheid was geworden was mooi meegenomen. Hij kon in ieder geval z’n familie goed onderhouden en de toekomst zag er rooskleurig uit.

 

‘Hoe gaat het met jullie’ vroeg Dolf en hielp ondertussen met de bagage. ‘Best, en zo boven in de lucht kan je goed zien dat de wereld er wat vriendelijker uitziet dan toen we nog studeerden’ antwoordde Falco. Dolf opperde dat het nog veel beter zal worden als de steden tot een minimum zijn gereduceerd tot dorpjes voor diegene die niet op het platteland willen wonen en natuurlijk voor ouderen. ‘Ja’ antwoordde Falco, ‘wij gaan ook al een beetje die kant op en ik zie al wat grijze haartjes Dolf.’ Dolf moest lachen en zei dat hij nog in de bloei van z’n leven was en nog lang niet uitgeblust. ‘Dat moet ook niet’ zei Falco ‘want er is nog heel veel werk te doen, maar laten we nu het werk even voor wat het is en genieten wat we al hebben bereikt.’ Het was inderdaad een lust om te zien dat het nu eindelijk de goede kant op gaat met het land en de zeeën.’ ‘Maar vind jij de mensen echt gelukkiger Falco?’ vroeg Rebecca. ‘Nou, op het eerste gezicht niet,’ antwoordde Falco ‘maar dit komt omdat er nog veel werk is en een zesdaagse werkweek draagt ook niet erg bij aan een goed humeur.’ ‘Dat kan je wel zeggen,’ antwoordde Rebecca, ‘Dolf is ook niet de vrolijkste de laatste tijd en al onze kennissen klagen steen en been.’ ‘Klagen zit nou eenmaal in het bloed van de Hollanders,’ zei Falco, ‘maar vergeleken met 10 jaar geleden is er weinig reden voor toch?’ ‘Toch moet er beter worden gecommuniceerd’ antwoordde Rebecca, ‘want de stemming daalt en we horen weinig van de overheden en moeten alles maar pikken.’ ‘Kom, laten we deze mooie dag benutten met een barbecue want ik krijg al aardig trek, zei Dolf. ‘Ik zal je opmerking serieus bespreken bij de volgende meeting van The Order beloofde Falko.’ Die middag werd er niet meer gesproken over de status van de nieuwe wereld en Tommy en Susanna hebben de grootste lol met de honden die maar bleven rennen achter de tennisballen aan.

 

De rest van de vakantie werd besteed aan reizen plus familiebezoek in Bergen en verliep zoals gepland dus na dit bezoek gingen Falco, Shira en Tomy weer terug naar New America zoals Noord en Zuid Amerika nu heette. Falco zou The Order gaan toespreken en had veel informatie verzameld omtrent het verloop van de nieuwe wereld en was van plan Shira voor te dragen als hoofd communicatie. Shira had veel ervaring als journaliste en toen Falco dit met haar had besproken was ze gelijk enthousiast geweest. Ze was ook wel toe aan een nieuwe uitdaging en had 41  ook wel gemerkt dat communicatie niet het sterkste punt was geweest van The Order, dus had ermee ingestemd. Als Falco iets voorstelde aan de commissie werd dit altijd gehonoreerd want Falco genoot hoog aanzien in The Order. Ook een dag minder werken voor de gemeenschap kom gemakkelijk want het leger was 50% ingekrompen en er kwamen de komende jaren nog meer ex militairen vrij voor de  wederopbouw. Dit zou de onvrede onder de bevolking aanmerkelijk verminderen en de belofte dat over tien jaar er nog een dag vrije tijd bijkomt zou Shira helpen haar plannen met groot draagvlak uit te voeren. Stemmen kon de bevolking al lang niet meer maar er was wel een website waar veelvuldig werd gediscussieerd omtrent de dagelijkse gang van zaken. Shira zou hier ook een rubriek krijgen en de voortgang duidelijk uiteenzetten waardoor onvrede zou worden beperkt tot enkele futiliteiten. Het Neocommunistische systeem kreeg al een beetje vorm en wierp z’n vruchten al af want echte problemen waren er niet meer en zelfs de Mondos had meer stabiliteit gebracht na de crisis. Over tien jaar zouden er geen onafhankelijke regeringen meer zijn en waren alle leiders van diverse landen verplicht volgens het nieuwe systeem te werken. Zo efficiënt zelfs dat de Mondos niet meer nodig was en iedereen ruilhandel gebruikte om de dingen die ze nodig hadden of gewoon graag wilden, aan te schaffen. Zo ver was het nog lang niet maar er werd al hier en daar voedsel en wijn geruild. 

 

http://nieuwewereldhorde.jouwweb.nl/neocommunisme